Bye bye mooi kikkerlandje

Een jaar lang werk je er naar toe en kijk je uit naar het moment dat we in Amerika zullen gaan wonen. Een jaar lang vertel je mensen: wij gaan verhuizen naar Amerika. Een jaar lang krijg je vragen over deze bijzondere gebeurtenis. Elke dag verzette ik trouw mijn kalendertje en dan ineens staat het er: 21 juni 2019. Reality kicks in.

Ik neem jullie even mee terug naar het afscheid van Remco.

De dag na dit afscheid voelde het voor mij alsof hij ons nestje verlaten had. Ik loop rond met onze pasgeborene, het leven gaat door zoals elke andere dag met alle hectiek van verhuizen naar het buitenland er bij en hij zit in Amerika. Er volgt een lichtelijk paniek momentje. Hoe ga ik dit doen 4 weken lang? En kort erna volgt de gedachte; heel simpel. Stap voor stap.

En zo ging het. De dagen gaan verder net als anders.  De kinderen zijn hetzelfde, je ritme is hetzelfde. Kortom...dit varkentje kunnen wij wassen💪. Goed vooruit denken, voldoende rust nemen want ik moet nog herstellen van de bevalling en vooral plannen. De kindjes zijn overladen met vreselijk lieve berichtjes, kadootjes en feestjes. Sophie haar lieve vriendinnen hebben zelf hun feestje eerder gevierd omdat ze er anders niet bij kon zijn. En Lenn kreeg ook uitnodiging na uitnodiging om feestjes bij te wonen. In de klas werd ook volop aandacht besteeds aan hun vertrek. Wat hebben ze genoten van deze tijd!

En dan krijg ik bericht van Joan en Karin, 2 vriendinnen die voor mij een afscheidsborreltje geregeld hadden.

Wijntje, hapjes en....haardvuur door mijzelf aangestoken💪. Daar moest natuurlijk een foto van worden gemaakt voor Remco. Female powerrrrr! (Hij weet niet dat het vuurtje daarna volledig instorte😂)

4 weken lang hebben wij bijna dagelijks afscheid genomen van vrienden, familie en kennissen. De zondag voor vertrek kwam mijn moeder gezellig een paar dagen bij ons logeren en hielp mij mee om het huis aan kant te maken en voor de kindjes te zorgen. Lenn wordt ziek in de laatste dagen voor vertrek dus die leg ik in quarantaine bij mij op de kamer want we mogen niet vliegen met zieke kindjes. Het blijkt bij hem gelukkig mee te vallen. De spanning is hem teveel geworden en hij slaapt klokjes rond.
Mama vertrekt woensdag en ik heb nog 2 dagen om de laatste dingen thuis te doen, het afscheid op school te regelen, koffers te pakken en dan de deur te sluiten voor 1 jaar.

Vrijdagmorgen, de bel gaat 3 keer. Onze buren nemen afscheid. Daarna komen vrienden afscheid nemen en dan volgt de deurbel waarbij opa en oma op de stoep staan. Yes!! Oma is er en dan zijn we compleet om te vertrekken.
De kindjes, mijn schoonmoeder en ik zitten in de taxi en dan komt het besef. We zijn onderweg! En wat ben ik trots. Trots op mijn 3 prachtige kindjes die zich door deze hectische tijd hebben gebokst. Want geloof mij, het was zwaar en vooral een emotionele rollercoaster. Overladen met liefde zitten we in de taxi en rijden we naar Schiphol om 12.00 uur, uitgewaaid door onze 2 buren.

Op Schiphol loopt alles heerlijk soepel. We winkelen wat, sturen Remco een foto van Sophie met een creditcard in haar handen die staat te neuzen bij Swarovski en gaan daarna chillen en vliegtuigen kijken.

Kate ligt nog even heerlijk languit op een bank om uit de maxicosi te zijn. We mogen eerder door de wachtrijen heen met een wandelwagen. Wat een heerlijkheid! Ik word uit de rij geplukt voor een drugscontrole, de kindjes (incl. Kate) worden gefouilleerd maar daarna zitten we al snel in het vliegtuig.

De kindjes kijken hun ogen uit. Ze vermaken zich goed, Sophie en Lenn slapen een klein beetje, Kate slaapt heerlijk in het hangbedje en na 8.5 uur landen we in Amerika.
We halen de koffers op en daar staat ie dan. PAPA!!!! De kindjes rennen op hem af en knuffelen hem plat. :) wat een heerlijk moment. Het gezin is compleet.
We gaan in de Jeep terug naar huis, ons nieuwe thuis. Op de Jeep zit een zak met daarin koffers. (Hier kan dat) en na wat wegwerkzaamheden komen we Nederlandse tijd om 7.30 uur aan. We zijn op na 18.5 uur reizen. Gelukkig is het hier dan ook al laat en kunnen we allemaal naar bed.
Welterusten allemaal. Vanaf morgen maken we Amerika onveilig:)