Home sweet home....Tilburg

We zijn weer thuis!

12 maanden Amerika ligt achter ons. 8 maanden kunnen reizen, 7 staten gezien, vele geweldige reizen gemaakt, nog meer geweldige mensen ontmoet die ook ieder nu zijn andere weg zijn ingeslagen. Amerika, je was fantastisch mooi!

Wat een bizarre tijd ligt er achter ons als je er over nadenkt. We beseffen het nog niet helemaal hoor. 😁

'Hoe vinden jullie het om terug te zijn' krijgen we vaak als vraag. Ik denk dat onwennig het juiste woord is. Het is raar dat je een jaar ergens woont en blijkbaar zo gewend raakt aan de grootte van alles, aan een cultuur, aan de pace of life, aan de ongedierte😆. Ik merk dat ik af en toe nog steeds de vloer afspeur om te checken of er niet iets naar binnen kronkelt.

We genieten er van dat de ramen de hele dag open kunnen, er een grote dosis zuurtstof naar binnen stroomt, het koel is buiten (de kindjes spelen alleen maar buiten), we de konijntjes elke ochtend vrij kunnen laten en in de tuin rondhupsen,

we kunnen klussen, gezond eten, ons eigen bedje hebben en zo nog veel meer kleine dingen. Het is echt waar; het zijn de kleine dingen die het doen.

Er zijn ook dingen waar we hard om moesten lachen of van schrokken; wat zijn de straten smal!, we blijven het maar koud hebben, het is wennen om lange broeken en truien te dragen, ik mis mijn freubelproducten😣,

de slaapkamers en het speelgoed van de kinderen hebben stilgestaan dus met een stoere pre-pubermeid was het grappig om haar knalroze kamer binnen te lopen, de babykamer van Kate stond nog ingericht zoals we hier weggingen met een 9 weken oude baby. Zo zijn er zoveel meer dingen.
De eerste 4 maanden van Amerika liepen we rond in een enorme bubbel, verbazing op verbazing. We dachten vaak; wow, hier wonen we gewoon. Onwennig dus:) Nu voelen we het andersom precies hetzelfde, maar ook hier op een positieve manier.
Wow, wat hebben we geweldige mensen om ons heen die zo hulpvaardig zijn, wat hebben we een heerlijk knus huis die niet galmt, wat een fijne straat om te wonen (verder zijn wij nog niet gekomen), wat smaakt de melk lekker, wat een keuze om ons brood mee te beleggen, etc.

We nemen jullie even mee naar onze laatste weken U.S.A.;
De kiddos waren klaar met de Nederlandse school en wilden hun boeken niet meenemen naar Nederland. Met veel plezier verdween dit in ons groene archief (zo noemden we de afvalbak om spullen in te dumpen zonder dat de kids gillend achter ons aan zouden rennen om onzin spullen eruit te vissen)

Sophie had voor een paar vriendinnen kadootjes gekocht en we bezochten ze nadat school klaar was.

Met Lenn ging ik naar zijn senior buddies. Lenn en ik verdwa....uhm...namen een creatieve weg door de landschappen. Wowie wat een pracht omgeving. Lucky us om hier te mogen wonen.

Ik moest volgens de navigatie naar links. Daar stond een bord; warning: The 1st time we give a warning shot, the second shot is a hit.😲 Lenn, we rijden even om😂

Over creatieve routes gesproken....ik grapte de laatste tijd dat we gewoon zouden verdwijnen in Amerika maar het was echt bijna gelukt🙈. Wij besloten te gaan hiken.

Simpele hike van 2 mile op een druilerige maar warme ochtend. Zouden we lekker voor de erge hitte thuis zijn. Niet dus. Na 4.5 uur vonden we pas de uitgang. Bloedheet, ondanks veel flessen water toch te weinig drinken bij, shaken van de verbruikte energie, verbrand en leger dan leeg. Dit was echt een moment waarop ik menig angst gekend heb. Dat je het zelf zwaar hebt prima maar 3 kids en een tas meezeulen is pittig. Het was echt survivelen.
Lenn zei: ik vindt Amerika stom. Waarom is het hier altijd zo heet. 😂

We hebben de dagen erna nog wat laatste wandelingen gemaakt maar niet meer zo klimmen en onbekend als daar. We vonden zelfs nog een heerlijk bos in de buurt na een jaar.

Ook zijn we nog een dag naar Lake Martin geweest.

Ondertussen was het ruimen, ruimen en nog eens ruimen thuis.

Onze schelpen mochten helaas niet mee😏. Ondanks dat we maar op 7 kuub zaten en er 8 mee mochten nemen besloten we toch echt nog rigoureus te ruimen. Willen we dit echt een plekje geven in NL in ons huis? Wij waren hierin niet de enige want tijdens deze periode verhuizen honderden gezinnen. Je ziet dan regelmatig spullen langs de kant van de weg staan om iets gratis mee te nemen.

We hebben een enorme hoeveelheid spullen gedoneerd. Ze hebben het hier zo nodig.

Tevens, voor het goede doel waarvoor de Nederlandse dame hier aan het inzamelen geweest was ( voor tienermeisjes die geen sanitaire spullen kunnen betalen en daarom niet naar school gaan) is in totaal voor 700 dollar aan spullen gedoneerd. Geweldig om daar een stukje in te kunnen helpen.

Tussen deze bedrijvigheid door hebben we Remco in het zonnetje gezet voor zijn 40e verjaardag d.m.v. een surpriseparty met 1.5 m afstand.

Ook had ik met de meiden een drankje op afstand als afscheid

en gaven we de kindjes de mogelijkheid om vanuit auto's of op afstand te zwaaien naar hun vriendjes.

De laatste dagen reden we nog wat rond, werd de auto opgehaald,

werd ons huis leger en leger en gingen we het hotel in. 

eenmaal in het hotel mocht het wat ons betreft wel over zijn. Je wilt dan echt wel terug. We zaten met onze vrienden Nick en Katja in hetzelfde hotel.

Dat was gezellig want 's avonds aten we gezamenlijk. Een geweldige man en vrouw die we ontmoet hadden in de wijk hadden voor onze laatste avond en de terugreis gekookt. Wat gaan we die geweldige zorgzaamheid missen.

De reis was zo surrealistisch.

Vliegvelden leger dan leeg. Weinig karretjes voor je koffers. Weinig winkeltjes open en iedereen met mondkapje op (dat waren we wel gewend).

Het vliegtuig was half gevuld en de vlucht verliep soepeltjes. En dan kom je thuis na de taxi rit. Flink versierd, kadootjes overal geplaatst, eten in overvloed.

Met een vermoeid lijf zaten we stoïcijns voor ons uit te kijken. Maar we hielden ons sterk tot de avond. Eenmaal in bed dacht Kate; goedemorgen! Die had namelijk heerlijk geslapen🙈 en begon aan de ochtend🙈. Ik ben gaan spelen met haar beneden en heb vele kopjes nep thee gehad van haar. Als je man de ochtend erna geen idee heeft dat je niet naast hem lag tot half 4 's morgens en je wakker maakt om 9 uur want anders kom je niet over de jetleg heen dan doet dat een huwelijk geen goed😂.

Met een paar dagen heel weinig slaap zit er maar 1 ding op...actie! Kortom, we zijn aan de klus en opruim gegaan en daarmee nu ook grotendeels aan dit dagritme gewend. De kindjes hebben nu hun eigen kamer, wij naar de zolder, enorm veel spullen opgeruimd en verkocht of gedoneerd. Heerlijk!

Ondanks dat het afscheid nemen van zo'n geweldig jaar ons zwaar viel ligt dat nu achter ons. Als je er niet midden in zit is het makkelijker:) We genieten van het thuis zijn en kijken er naar uit om iedereen weer live te zien!!!

Lieve allemaal, wij sluiten de U.S.A. blog hiermee officieel af. We hebben echt genoten van een heerlijk jaar vol gezinstijd, vriendschappen, reizen, ontdekkingen en ontplooiingen. We voelen ons intens gelukkig om te weten dat we zo een geweldig thuisfront hebben zowel privé alsook zakelijk. Wij zullen absoluut nog wat wen tijd nodig hebben omdat je hier weer een nieuw ritme gaat opbouwen en vergeet niet wat we allemaal stiekem nog moeten regelen om te remigreren:). Het mag de pret echter niet drukken want we genieten van alle fijne appjes, bezoekjes op afstand, facetimen, belletjes etc. Het genieten gaat verder hier in Nederland.
Bedankt voor het volgen van onze blog en het steunen van ons avontuur. We hopen dat jullie hebben mee genoten. Heel veel liefs van ons!